Hallo,

Het is inmiddels al weer een tijdje geleden, dus hoog tijd voor een update van onze tijd in Ecuador. De spaanse les was soms leuk, soms lastig, soms saai, maar vooral te kort om vloeiend spaans te leren spreken. Maar na oneindig keer ‘yes o no?, understand o no understand?', ‘beeeeery beeery bery good' en ‘you speaking spanish!!' van onze iets te enthousiaste leraar Miguel kenden we vrijdagmiddag toch al iets meer (werk)woorden en vervoegingen dan voor de cursus, dus het is vast niet helemaal voor niets geweest. Na een hele week wolken en regen lopen we zaterdag in de volle zon naar de bus die ons via Puerto Lopez en Jipijapa (spreek uit giepiegappa) naar Quevedo brengt waar we een nachtje slapen om de volgende dag door te rijden naar Zumbahua, midden in het Andesgebergte. Daar stappen we achter op een pick-up die ons de laatste 12km naar Quilotoa rijdt, een klein bergdorpje gelegen op 3900m hoogte aan de rand van een krater met in de diepte (zo'n 300 meter lager) Laguna Quilotoa, een blauw kratermeer waarvan door de lokale bevolking beweerd wordt dat het geen bodem heeft. Het is goed te merken dat we hoog zitten; we worden de eerste 2 dagen met knallende koppijn wakker, moeten de hele nacht door plassen en bij het wandelen zijn we bij het minste klimmetje snel buiten adem. Maar de omgeving is prachtig, we lopen een keer naar het meer (naar beneden is makkelijker dan omhoog

) en proberen door het dal richting het volgende dorpje, Chugchilán te lopen, zo'n 10km verderop, maar na verscheidene splitsingen die stuk voor stuk uitkomen bij een erf met een betonnen huisje (en af en toe een agressieve hond) besluiten we na een aantal uur om te keren voordat we echt helemaal verdwalen.

Laguna Quilotoa

Vanaf Quilotoa gaan we naar Latacunga, iets lager gelegen maar nog steeds in de Andes, waar we contact zoeken met Ludo & Malou, Suzannes broer en zijn vriendin, die inmiddels in Colombia zijn, op weg naar Ecuador. Het plan is om een tijdje samen te reizen en we spreken af elkaar in Otavalo in het noorden van Ecuador te ontmoeten. Wij gaan hier vrijdag vast naartoe zodat we de bekende ‘crafts market' waar dit dorp bekend om staat op zaterdag kunnen bekijken. Als we vrijdag aankomen lijkt de grootte van de markt een beetje tegen te vallen, maar als we de volgende ochtend het hostel uitlopen blijkt dat het vandaag idd marktdag is; zover je kunt kijken staan er kraampjes met tassen, doeken, sierraden, houtkunstwerkjes, mutsen/truien/sjaals/handschoenen van Alpacawol, fruit en groente, schilderijen, hoeden, hangmatten en zo kan ik nog wel even doorgaan. We slenteren een beetje langs de eerste kraampjes, niet zo goed wetende waar we moeten beginnen en al gauw zitten we er middenin en is het een kunst om niet te verdwalen tussen alle kleurrijke kraampjes. We kopen na het nodige onderhandelen een aantal souvenirtjes voor thuis en zijn aan het eind van de middag doodop van al het geslenter. 's Avonds vinden Ludo & Malou ons met een beetje geluk in een restaurantje waar we met z'n vieren grote borden rijst wegwerken en op de kamer drinken we ons eerste wijntje van de reis (niet te betalen hier, behoorlijk afkicken dus) om de hereniging te vieren.

Op de markt in Otavalo

Met z'n viertjes gaan we een aantal dagen later weer terug naar het zuidelijk halfrond waar we beginnen in de hoofdstad, Quito. We worden aan alle kanten gewaarschuwd dat het hier niet veilig is, maar merken hier eigenlijk weinig van. We slapen in een leuk hostel met keuken en woon-/eetkamer waar we zelf 's ochtends ons ontbijtje en 's avonds een warme maaltijd klaarmaken, erg gezellig en scheelt weer in de kosten. Als we uitgekeken zijn in deze grote stad rijden we weer terug naar Latacunga en door via Zumbahua naar Quilotoa. Hier waren wij natuurlijk al geweest, maar buiten het feit dat het hier mooi genoeg is om nog een paar dagen door te brengen, is de echte reden veel spannender; we gaan over een aantal dagen met z'n vieren de Cotopaxi beklimmen! Dit is een van de hoogste vulkanen van Ecuador (5897m om precies te zijn) en het belangrijkste middel om de top te kunnen halen is, je raadt het misschien al, acclimatiseren! En daarvoor is Quilotoa een prima locatie. We wandelen met z'n vieren de ruim 6 uur durende cirkel over de rand van de krater, lichtelijk onderschat; de klimmetjes en daarbij behorende afdalingen zijn behoorlijk pittig en we komen ‘s middags dan ook aardig kapot en lichtelijk geblesseerd weer terug in ons koude kamertje. Goede reden om de volgende dag te besteden aan genieten van het zonnetje die zelfs het koude, winderige Quilotoa weet op te warmen. Zondag rijden we terug naar Latacunga waar we 's avonds als voorbereiding op de zware klim met z'n vieren spaghetti eten (je weet nooit waar het goed voor is) en de volgende dag is het dan zover.

Lunch in Refugio José Ribas

Toch wel een beetje gespannen proppen we 's ochtends al onze spullen die achterblijven in één backpack die een nachtje gaat logeren in het washok van Hotel Cotopaxi waar we de afgelopen nacht hebben geslapen (hoe toepasselijk) en om half 10 lopen we met de lege backpack richting het tourbureautje waar we deze vullen met onze ‘bergbeklimuitrusting'. Daarna vertrekken we samen met Ludo & Malou en 4 anderen die de beproeving aangaan en 4 gidsen richting het Parque Nacional Cotopaxi waarbij onderweg al snel de imposante vulkaan in beeld komt. Op 4600m is de parkeerplaats en moeten we er echt aan geloven, backpack (met alle kleding, crampons, ijsbijl en slaapzakken) en rugtassen (met al het eten en drinken dat ons de nacht door moest helpen) op de rug, grote zware schoenen aan en in de volle wind op naar de refugio op 4800m. Om hoogteziekte te voorkomen (en omdat we gewoonweg niet veel harder kunnen) lopen we in een rustig tempo stapje voor stapje omhoog door het mulle stenige vulkaanzand en een uurtje later komen we aan bij Refugio José Ribas dat beneden bestaat uit een ruimte met houten vloeren, muren, plafonds, tafels en bankjes (een soort sauna dus, alleen een graadje of 80 kouder) en een keukentje en boven uit 2 grote slaapzalen vol met stapelbedjes. We zoeken snel 4 bedjes uit, rollen ons slaapzakje uit, bergen onze spullen achter slot en grendel en gaan naar beneden voor de lunch. Daarna hebben we tijd om te genieten van het uitzicht, onze crampons (letterlijke vertaling: stijgijzers) onder de schoenen te passen en te oefenen met onderbinden (dit moet vannacht gebeuren in het pikkedonker in de ijzige kou op 5100m, even goed opletten dus) en veel thee te drinken om een beetje warm te blijven. Rond half 6 gaan we eten, een soepje vooraf en als hoofdmaaltijd noodles en mie met kip en stukjes worst, een lekkere en goede ondergrond. Daarna leggen we onze klimuitrusting klaar voor komende nacht (vanaf 8 uur ‘s avonds zal er geen elektriciteit meer zijn), hoofdlampje in de slaapzak en gaan we snel slapen; over 4,5 uur worden we alweer gewekt en gaat de zware tocht beginnen. Het is een koude nacht met veel wind en de geleende slaapzakken bieden weinig warmte. We moeten uiteraard allebei 2 uur later zo nodig plassen dat we de kou trotseren en door de hevige storm buiten naar het wc gebouwtje strompelen en daarna slapen we, met iets extra warmte van Ludo's vest en minikruikje (nogmaals dank), nog zo'n 1,5 uur totdat gids Emilio ons rond middernacht wakker maakt. Met de harde storm op de achtergrond en de zware klim in het vooruitzicht is het moeilijk uit bed komen om dit tijdstip, maar we hebben weinig keus dus we hijsen ons in onze 3 dubbele kleding, balaclava op, lampje op ons hoofd, tuigje om (check check double check), rugzakken op, klein ontbijtje en rond half 2 's nachts stappen we met z'n vieren met onze 2 gidsen de kou in. Het begint meteen zwaar, door het mulle zand met losse stenen stapje voor stapje omhoog. Bij elke stap glij ik bijna dezelfde afstand weer naar beneden, maar na een paar tips van Ludo (iets met hard schoppen in het zand) gaat het beter en lopen we in een rustig ritme omhoog. Af en toe een beetje misselijk en soms wat duizelig (hoogte doet rare dingen met je lichaam) maar de wil om de top te halen maakt je sterk en we klimmen langzaam richting de gletsjer. Het is heel gek dat je geen idee hebt waar je bent of hoe ver het ijs nog is omdat het stikdonker is, het enige wat we zien is een paar schoenen van onze gids Emilio voor ons die het ritme aangeven. Er lijkt geen eind aan te komen, maar op een gegeven moment zien we een grote lichte vlek voor ons opdoemen wat het immense pak ijs blijkt te zijn. Ludo & Malou waren met hun gids Paul iets voor ons uit en op het moment dat wij ons op de grond laten vallen om onze crampons onder te binden (en even op adem te komen) zijn zij net klaar voor hun eerste stappen op de gletsjer en na nog een laatste ‘heel veel succes', 'ik hou van jullie', ‘toi toi toi' en 'see you on the top' verdwijnen ze weer in het donker. Na een vlugge check worden we aan onze gids Emilio vastgeketend en gaat de klim verder. Het begint meteen heftig met een steile klim over harde puntige stukken ijs en ik vraag me meerdere malen af waar ik in vredesnaam aan ben begonnen, maar gelukkig wordt het al gauw iets minder steil en klimmen we over een smal paadje al zigzaggend naar boven, met in de ene hand het touw en in de andere de ijsbijl. Het is lastig te geloven dat het dankzij de crampons bijna onmogelijk is weg te glijden, maar hoe verder we lopen, hoe meer het vertrouwen in onze ‘bergbeklimuitrusting' groeit en dus springen we zonder veel moeite over de diepste kloven en lopen we over smalle richeltjes ijs, met een behoorlijke afgrond naast ons. Ik moet af en toe m'n best doen me te realiseren dat ik hier echt loop, vastgeketend aan 2 mensen met een ijsbijl in m'n hand, maar er is weinig tijd hiermee bezig te zijn aangezien de klim uiterste concentratie vergt. Het is zwaar en de hoogte werkt ook niet echt mee, maar ondanks dat we af en toe behoorlijk stuk zitten, blijft de wil om de top te halen ons energie geven om door te gaan. Als we even stoppen om een slokje water te drinken kijkt onze gids Emilio op z'n horloge en constateert dat het al bijna 5 uur (!) is.. we hadden geen idee van tijd, maar zo laat hadden we het nog niet verwacht. We zijn inmiddels op zo'n 5300m en na een snelle berekening komt hij met de mededeling dat het in principe onmogelijk is de top (op 5897m) op tijd te halen. Je moet hier nl uiterlijk om 7 uur ‘s ochtends zijn om veilig af te kunnen dalen omdat de zon het ijs opwarmt en er gevaarlijke plekken in het ijs kunnen ontstaan. We kunnen bijna niet geloven dat ons doel van het ene op het andere moment onhaalbaar blijkt te zijn en gaan in snelle draf verder, maar dit blijkt al snel niet te doen, mede omdat het gewoonweg gevaarlijk is te snel te stijgen op deze hoogte. Daarbij lijkt Emilio er ook niet meer echt in te geloven, dus een half uurtje later leggen we ons er maar bij neer dat we de top niet gaan halen. We klimmen nog zo'n 20 minuten door naar een mooie plek een beetje uit de harde wind op ruim 5400m waar we wachten op een bijzondere zonsopkomst en na een paar keer slikken en een laatste blik naar boven keren we om en lopen we (in een heel ander tempo) dezelfde weg weer naar beneden. Nu het licht is zien we pas echt hoe angstaanjagend diep de kloven vaak zijn waar we overheen moeten springen, maar het is een prachtige route langs diepe ijsgrotten en met geweldige uitzichten. In een mum van tijd zijn we weer bij het begin van de gletsjer en glijden vanaf daar met zere voeten door het mulle zand richting de refugio waar we om stipt 8 uur behoorlijk uitgeput en met een beetje dubbel gevoel aankomen. Het is jammer dat je je zo inzet om iets te halen en dat dit dan door tijdsgebrek niet lukt, maar het was wel een geweldige en unieke ervaring en ook dat was de pijn en moeite meer dan waard, met of zonder top. Zo'n 1,5 uur later komen Ludo & Malou binnen en ook zij blijken de top niet gehaald te hebben, maar we hebben zoiets bijzonders meegemaakt dat we er allemaal vrede mee hebben en enthousiast onze ervaringen delen, ondersteund met prachtige foto's. Een half uurtje later strompelen we met de grote backpack weer op de rug de laatste 300 meter naar beneden waar het busje al op ons staat te wachten en zo'n 1,5 uur later ploffen we gesloopt op ons bed in Hotel Cotopaxi waar we die nacht nog zullen slapen.

Beklimming Cotopaxi

Inmiddels zijn we in Baños, een dorpje aan de voet van de vulkaan Tungurahua dat bekend staat om zijn thermaal baden die worden verwarmd door de vulkaan. We hebben hier met z'n vieren op een mountainbike de ‘Ruta de las Cascadas' (route van de watervallen) gefietst en gisterochtend zijn we, net als zo'n 300 Ecuadorianen, om 6 uur het hete water van één van de mineraalbaden ingegaan, waar we tussen het vele gespetter door de prachtige bergachtige omgeving langzaam licht zien worden. Vanavond rijden we in zo'n 8 uur naar Guayaquil waar we morgenochtend op het vliegtuig stappen naar de Galapagos Eilanden! Heel benieuwd hoe het daar zal zijn, we zullen het laten weten in ons volgende bericht.

Een groet vanuit het regenachtige Baños!

Ruta de las Cascadas Baños